Οι εκπαιδευτικοί έχουν προσφέρει σημαντικά στην εκπαίδευση και την κουλτούρα της χώρας μας καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας.

Έχουν αναπτύξει και διατηρήσει μια μακρά παράδοση διδασκαλίας και μάθησης, η οποία ξεκινά από την αρχαιότητα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής παιδείας, που περιλαμβάνει τη Λογοτεχνία, τη Φιλοσοφία και τις Φυσικές Επιστήμες με σημαντική επίδραση στη δυτική κουλτούρα και τη σκέψη. Έχουν αναλάβει επίσης σημαντικούς ρόλους στην ανάπτυξη και την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πρωτοβουλιών σε διεθνές επίπεδο, συνεισφέροντας έτσι στην παγκόσμια εκπαιδευτική κοινότητα.

Η προσφορά τους είναι ζωτικής σημασίας για την ποιότητα της εκπαίδευσης γενικότερα. Αποτελούν τον πυρήνα του εκπαιδευτικού συστήματος έχοντας την ευθύνη να παρέχουν στους μαθητές τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για την επίτευξη των στόχων τους. Η προσφορά τους περιλαμβάνει τη διδασκαλία (σχολεία, πανεπιστήμια, κλπ.), την εκπόνηση ερευνητικών εργασιών και τη συμμετοχή σε εκπαιδευτικά προγράμματα και ερευνητικά έργα.

Διαδραματίζουν όμως παράλληλα, σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία των μαθητών για την είσοδό τους στην αγορά εργασίας και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων που απαιτούνται στη σύγχρονη κοινωνία. Παρόλο που αντιμετωπίζουν διάφορες προκλήσεις στην εργασία τους, όπως η έλλειψη πόρων και η υποχρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος, υπερβάλλουν εαυτόν συνεχίζοντας να εκπαιδεύουν και να καθοδηγούν τους μαθητές και τους φοιτητές τους στην προετοιμασία τους για την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας κλήθηκαν να παρέχουν το εκπαιδευτικό τους έργο με διδασκαλία εξ αποστάσεως. Χρησιμοποίησαν διαδικτυακά εργαλεία και πλατφόρμες εκπαίδευσης για να διατηρήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία ενεργή και να συνεχίσουν να παρέχουν εκπαίδευση στους μαθητές τους. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς ανάπτυξαν νέες μεθόδους διδασκαλίας και αξιολόγησης για την υποστήριξη της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης.  Ακολούθησαν δηλαδή αυτό που ο Fullan (2007) ονομάζει καινοτομία στην εκπαίδευση κάνοντας χρήση: α) νέων ή τροποποιημένων πηγών και μέσων διδασκαλίας και μάθησης (μέσα διδασκαλίας, νέα μαθησιακά εργαλεία, π.χ. νέες τεχνολογίες κλπ), β) νέων διδακτικών προσεγγίσεων (διδακτικές στρατηγικές και δραστηριότητες) και γ) αναθεωρώντας τις παιδαγωγικές πεποιθήσεις τους (παιδαγωγικές αντιλήψεις, προσωπικές θεωρίες κλπ)».

Στην ταχύτατα εξελισσόμενη κοινωνία μας η εκπαίδευση θεωρείται ως το πλέον απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση σε έναν κόσμο που αλλάζει με εκρηκτικούς ρυθμούς (Πετροπούλου, 2011). Οι μαθητές μέσω αυτής θα πρέπει να αποκτήσουν τις απαραίτητες δεξιότητες, ώστε να είναι σε θέση να λειτουργούν ως «ανεξάρτητα σκεπτόμενοι και ενεργοί πολίτες» του 21ου αιώνα και να ανταπεξέλθουν με επιτυχία σε συλλογικές δράσεις και στην παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας. Οι δεξιότητες αυτές  ορίζονται πως είναι (μεταξύ άλλων) η καινοτομία, η δημιουργικότητα, η κριτική σκέψη, η επίλυση προβλημάτων, η μεταγνώση (μαθαίνω πώς να μαθαίνω), η επικοινωνία, η συνεργασία, ο πληροφοριακός γραμματισμός κ.α.

Το σχολείο του 21ου αιώνα θα πρέπει να καλλιεργεί το ομαδικό και συνεργατικό πνεύμα, να διευκολύνει την ανάπτυξη των δεξιοτήτων, των κλίσεων και των ταλέντων των μαθητών και ταυτόχρονα να επιδιώκει την ανάδειξη της μοναδικότητας του κάθε παιδιού. Στη νέα εποχή λοιπόν εξελίσσεται παράλληλα και αναβαθμίζεται κι ο ρόλος του εκπαιδευτικού καθιστώντας τον οδηγό του για την εξερεύνηση της γνώσης αλλά και βασικό γρανάζι της μελλοντικής συνοχής και ανάπτυξης της κοινωνίας μας.

#ΜΕ_ΤΟΝ_COACH